لیلی مجنون

چون رایت عشق آن جهان گیر شد                    چون مه آسمان گیر

برداشته دل ز کار او بخت                     درماند پدر به کار او سخت

خویشان همه در نیاز با او                     هر یک شده چاره ساز با او

بیچارگی ورا چو دیدند                     در چاره گری زبان کشیدند

گفتند به اتفاق یک سر                     کز کعبه گشاده گردد این در

حاجت گر جمله ی جهان اوست                     مهراب زمین و آسمان اوست

چون موسم حج رسید،برخاست                     اشتر طلبید و محمل آراست

فرزند عزیز را به صد جهد                     بنشاند چو ماه در یکی مهد

آمد سوی کعبه،سینه پرجوش                     چون کعبه نهاد حلقه در گوش

گفت ای پسر این نه جای بازی است                     بشتاب که جای چاره سازی است

گو،یا رب از این گزاف کاری                     توفیق دهم به رستگاری

دریاب که مبتلای عشقم                     آزاد کن از بلای عشقم

مجنون چو حدیث عشق بشنید                     اول بگریست پس بخندید

از جای چو مادر حلقه برجست                     در حلقه ی زلف کعبه زد دست

می گرفت،گرفته حلقه در بر                     کامروز منم چو حلقه بر در

گویند ز عشق کن جدایی                     این نیست طریق آشنایی

پرورده ی عشق شد سرشتم                     جز عشق مباد سرنوشتم

یا رب به خدایی خداییت                     وان گه به کمال پادشاییت

کز عشق به غایتی رسانم                     کاو ماند اگر چه من نمانم

گر چه ز شراب عشق مستم                     عاشق تر از این کنم که هستم

از عمر من آنچه هست برجای                     بستان و به عمر لیلی افزای

می داشت پدر به سوی اوگوش                     کاین قصه شنید،گشت خاموش

دانست که دل،اسیر دارد                     دردی نه دواپذیر دارد